از سبد کالا تا چادر زلزله

الان مدتی است که از مسیر خانه تا محل کار صف های طویل  گاهی در ردیف های 15تا20تایی رو مشاهده میکنم .وقتی که  این همه مرد و زن  که اکثر آنها هم پیر و از کار افتاده می باشند رو می بینم بی اختیار به یاد توضیع تغذیه های ناچیز در میان سیاه پوستان آفریقایی می افتم اما درد بیشتر و غیر تحمل زمانی است که چند نفر رو می بینی بخاطر صف های شلوغ و اینکه نوبتشان از دست نرود چنان بجان هم افتادن که از مشاهده این زد وخورد باز بیاد زمانی می افتم که چادر های...

زلزله رو بین زلزله زده ها توضیع میکردن .برادر به برادر رحم نمی کرد هر که زور بیشتر  و روی بیشتر داشت چادر خودش که هیچ گاهی چند چادر دیگر هم تصاحب میکرد البته کنسرو و پتو و چراغ خوراک پزی و چه و چه هم به همین صورت...خیلی خیلی کم کسی به فکر دیگری بود .الان که فکر می کنم مشابه این صحنه ها رو یه جای دگه دیدم   سالی که کشاورزان شالی کار دچار کمبود آب کشاورزی شدند با شدت پیدا کردن کم آبی دست های هم دست شیطان پیدا شد  برای ربودن سهمیه اندک آب بجان هم دیگر افتادند و کار به آنجا رسید که بنده خدایی رو  شبانه درون کیسه کردند و بشدت مجروح نمودند...

حال سوال این نیست که مقصر و کم کاری در این بین مسؤلیند یا مردم یا هر دو  سؤال این است: من و تو کی هستیم؟

                                                                                                                                             از چه نژادیم؟   

                                                                                                                                     با چه دین و آیینی؟

                                                                                                                                          با چه فرهنگی؟

                                                                                                                                          با چه اعتقادی؟  

آیا من ایرانیم ؟من مسلمانم؟ من شیعه ام؟می دانم  لا اله الاالله یعنی چه؟ پیغمبرم محمد(ص)ومقتدایم علی(ع) است؟  

فکر کرده ام یا فکر میکنم که همه اینها می گذرد و در صندوقچه زندگی دفن می شوند تا روز موعود که این صندوقچه باز شود

وبه عنوان عملکرد دنیایی ما به محاسبه گذاشته شود.اگر ذره ای فقط ذره ای به این فکر کنیم که اینها همه گذراست و به فرموده قرآن مجید چه زیان کارند  آنها که زندگی ناچیز و فانی دنیا را به زندگی ابدی آخرت(سرای باقی) ترجیح می دهند.

شالیزار من چه خشک شد چه نشد / چادر زلزله چه گرفتم چه دستم بهش نخورد / چه شامل سبد کالا بشم یا نشوم / ...

در هر موقع در گذر زمان  در هر وقت اعمالی را انجام داده ام که بطور دقیق ثبت و بایگانی شده اند اگر از گذشته ام درس نگیرم در جهت ساخت سرای باقی من دچار خسران شده ام  وگرنه اگر تنها به فکر این چند روز دنیا ام وای بر من و امسال من...         بیا یید بیشتر به خدا نزدیک شویم ودر هر کاری باور کنیم که کسی بالاتر از هر کس و هر چیزی ما را می بیند.